Terug.

Als je ergens bent geweest, kun je dan eigenlijk wel terug komen? Ik ben veranderd en Nederland, Utrecht, Kanaleneiland ook. Maar strikt gesproken ben ik terug, veilig en wel. Tijd voor een spannend verhaal.

Juba, 9 juli, één jaar onafhankelijkheid van het jongste land ter wereld. Ik ben erbij. De avond van tevoren nodigt mijn gastheer me uit om wat van zijn vrienden op te zoeken. Ik zeg ja, hij ‘weet je het zeker?' ik ‘waarom niet?' De volgende dag weet ik wel waarom niet. Er wordt veel gedronken en ik vraag om een slaapplekje. Tegen drieën wordt ik wakker van ‘He's my friend man!' - een uitroep waarin iemand voor me opkomt. En dat blijkt nodig, want de komende vierenhalf uur gaan de dronkenmansdiscussies af en toe over mij, over in elkaar slaan, over kogels. Het is spannender dan me lief is want ik kan niet ongezien weg. Dus wacht ik tot de discussies verzachten, wordt ik naar buiten geroepen en kom ik, rustig alsof er niets aan de hand is en mag ik gaan. Van het onafhankelijkheidsfeest maak ik weinig mee.

De vorige twee maanden krijgen nu een andere uitstraling in mijn hoofd. De moord op de veroorzakers van een auto-ongeluk, verhalen over moord voor hekserij en vergiftiging, roofovervallen in de hoofdstad Juba. Het is allemaal echt en ik blijk niet onschendbaar te zijn. Onderweg terug naar mijn stekje op de grens met Oeganda probeert iemand me zonder reden te schoppen en geeft veiligheidspersoneel me een onveiligheidsgevoel. De laatste dag in het Oegandese grensstadje Nimule zie ik een politieman op iemand die op de grond ligt intrappen. Ik vertel het een VN-politietrainer en die is niet verbaasd. Oei.

Dan nu het weer, het frivole en het goede nieuws! Terug in Nederland vertrek ik bijna direct weer voor een erg prettige vakantie, liften en klauteren in de Pyreneeën, altijd doorzetten, heerlijk!! Ook Bretagne en de Duitse Eifel worden met vrienden Marten en Teus met een bezoekje vereerd. En dan Nederland, waar nog steeds het dorpje Herkingen ligt met familie en kennissen, Utrecht met haar buren, voetbalvrienden, de kerkfamilie in Kanaleneiland - teveel om op te noemen. Wat me verbaasd - en dat wordt al weer minder - is het eten, de supermarkten, de auto's bomvol met vakantiespullen zodat ik er niet meer bij pas, en toch nog retoriek over de hardwerkende Nederlander. Vreemd, maar het leven is een beetje vreemd.

Wat neem ik mee uit Zuid-Soedan? Ze hebben daar al zo weinig, iets meenemen zou niet fair zijn;) Maar toch: wat suikerriet, een handgemaakt T-shirt, een ondernemingsplannetje en een grotere wereld in mijn hoofd. Vrienden voor het leven voor even. Een grotere zin om wat met ontwikkelingswerk te gaan doen, dankbaarheid naar God. En wat verder nu? Scriptie schrijven, boeken lezen, vrienden vieren en banen zoeken of maken, want de banen zijn op. I'm lovin' it! And you too.

Pssst: Foto's kijken? Kom 20 sept naar Marshalllaan twee-één-en-tachtig in Utrecht!